Bouwen aan verborgen talenten

Zoals we in een eerder blog al schreven scoort het Nederlandse onderwijs goed in het PISA-onderzoek. Zelfs zo goed dat we kunnen zeggen dat we bovengemiddeld zijn in het onderwijzen van onze kinderen. Vanaf hun vierde levensjaar worden onze kinderen naar school gestuurd, waar ze de eerste paar jaar worden ‘gedoceerd’ door te spelen met hun klasgenoten. Wanneer de kinderen oud genoeg zijn leren ze lezen, schrijven en rekenen. Naarmate ze ouder worden, worden de dagen steeds meer gevuld met het volgen van vakken.

Prestatiedruk

Al snel komt ook prestatiedruk kijken. Op almaar jongere leeftijd sorteren we onze kinderen voor: jullie kunnen goed leren en jullie niet (Rutger Bergman, De Correspondent 2017). Hierin spelen examens en toetsen een grote rol. Denk aan de Cito toets. We leren onze kinderen hiermee op jonge leeftijd al om te presteren zodat ze later een goede baan kunnen krijgen en geld kunnen verdienen. Hiervoor zijn kinderen echter wel genoodzaakt hun vrijheid en creativiteit in te leveren… Of toch niet?

Waarom die structuur?

Het is normaal dat onze kinderen vanaf een jonge leeftijd worden opgedeeld in klassen en middels een bepaald gereguleerd systeem continu kennis binnen krijgen. Allemaal met het doel om onze kinderen succesvol te maken. Ze moeten kennis vergaren.
En dus gaan we wat minder spelen. We verliezen de vrijheid om je nieuwsgierigheid te volgen. Om te zoeken en te ontdekken, te proberen en te creëren. En dat terwijl kinderen die spelen zelf nadenken. Ze trainen hun fantasie en motivatie. Ze nemen risico’s, kleuren buiten de lijntjes en ze leren samen te werken, op gelijke voet (Rutger Bergman, De Correspondent 2017). En als je het zo bekijkt, is het dan niet gek dat we de creativiteit van onze kinderen juist niet meer stimuleren?

Spelen, creativiteit en het ontdekken van talenten

Psycholoog Peter Gray schreef ‘creativiteit kun je niet onderwijzen, je kunt het alleen maar laten opbloeien’. Een van de grootste bronnen van de creativiteit van kinderen is waarschijnlijk een combinatie nieuwsgierigheid en verveling. Wanneer een kind zich verveeld gaat het op ontdekkingstocht naar iets om te doen. Een manier om de omgeving om te toveren tot een fantasierijke plek. De huidige maatschappij doet weinig om dit te stimuleren.

Er zijn scholen die het systeem volledig hebben omgegooid. Kinderen van alle leeftijden en leer niveaus door elkaar gegooid, geen gestructureerde lessen en zelfs geen gestructureerde klaslokalen. De kinderen van deze scholen zijn op jonge leeftijd al behoorlijk ‘succesvol’, inventief en tonen een hoop initiatief om te bouwen aan iets waar zij passie voor hebben. Deze scholen missen echter een goedgekeurd punten systeem. En geen toetsen en examens betekend vooralsnog geen goede beoordeling en dat betekend geen geld om te blijven bestaan.

YOPPLES bouwt aan ruimte voor creativiteit

Nu denken wij niet dat het nodig is om het volledige schoolsysteem om te gooien en alleen bovengenoemde vrije scholen te implementeren in onze maatschappij. Wel denken we dat er binnen het onderwijs door kleinere aanpassingen een grote toename aan vrijheid voor creativiteit kan komen. Het spelen van kinderen hoeft niet gestructureerd vermindert te worden naarmate ze ouder worden. Kinderen moeten vrij blijven om zich via spel te ontwikkelen, ongeacht hun leeftijd.

Wat als kinderen niet alle creatieve vrijheid hoeven in te dammen? Een samenleving waarin kinderen binnen het onderwijs weer worden gestimuleerd om zich spelenderwijs te ontwikkelen; dat is waar YOPPLES naar streeft.